Nawozy organiczne zwierzęce to przede wszystkim obornik pochodzenia bydlęcego, końskiego, świńskiego lub ptasiego, gnojowica lub gnojówka, mączki kostne lub mięsno-kostne, mączki rybne oraz biohumus.
Biohumus powstaje na skutek rozkładu materii organicznej przez mikroorganizmy oraz procesów trawiennych dżdżownic.
Do produkcji biohumusu najczęściej używa się dżdżownic kalifornijskich. Nawóz ten posiada pożądaną strukturę i wysoką zawartość składników pokarmowych. Stosuje się go najczęściej w uprawach przydomowych. Bardzo wysoką koncentrację łatwo przyswajalnych form azotu oraz fosforanów wapnia i magnezu zawierają nawozy oparte na odchodach ptasich: guano oraz pomiot ptasi. Jako nawóz organiczny często służy również mączka kostna lub mięsno-kostna, a także mączka rybna.
Produkty takie pozyskuje się z odpadów z ubojni (skóry, mięsa, kości, krwi, piór).

Nawozy organiczne roślinne to przede wszystkim komposty. Kompost to materia roślinna rozkładana przez mikroorganizmy. Może być produkowany z różnych gatunków roślin i różnych ich części, np. z łodyg i liści, a także z odpadków, takich jak obierki warzyw czy owoców oraz skorupki jaj. 

Nawozy organiczno-mineralne to nawozy, w których dodatkiem do nawozu mineralnego wytwarzanego z azotu, fosforu czy magnezu jest nawóz organiczny. Nawozy mineralne mogą wspomagać i uzupełniać działanie nawozów organicznych. 

Środek wapnujący (wapno nawozowe) – to  substancja zawierająca, wapń lub magnez jeden pierwiastek lub obydwa, głównie w formie tlenku, wodorotlenku, węglanu lub krzemianu przeznaczona przede wszystkim do utrzymania lub zwiększenia poziomu pH gleby i wody oraz do polepszenia odżywiania roślin a także do zmiany właściwości fizycznych gleby.
Środki wapnujące poza kopalniane posiadają dodatkowo substancje organiczne pochodzenia zwierzęcego lub roślinnego.